Kijk naar buiten in de Londense straat The Cut en je ziet niets dan grauwbruine laagbouw van drie of vier verdiepingen. Een lange plak bakstenen met eentonige witte kozijnen en langs de volle lengte van de begane grond een rommelige verzameling eetzaakjes. ‘Het ziet er verschrikkelijk uit,’ vindt Paul Mason, ‘maar wat je niet ziet, is het reusachtige overheidsgebouw aan het einde van de straat. Halverwege zitten de gesubsidieerde repetitieruimtes van het National Theatre.’ En hier de Young Vic, het door de staat gefinancierde theater met het bomvolle café waar we nu vanachter de grote ramen naar buiten turen. ‘Kapitalistische ideologie leert je om alleen de private sector te zien, de ondernemingen. Maar deze straat zou helemaal niet kunnen bestaan zonder een overheidsinstituut aan de ene kant, die de clientèle van al die zaakjes hier verzorgt, en twee gesubsidieerde instellingen.’