Tijd van leven

Waar blijft uw tijd?

‘Dansers hebben maar een relatief korte carrière. Emotioneel zijn dansers heel opgewonden, omdat je voelt: de tijd is kort. Je hebt maximaal de tijd tot je veertigste – misschien een beetje langer – voordat je moet wisselen van vak. Van binnen groei je als artiest langzamer, pas later word je zekerder. Maar dan is je carrière al bijna voorbij. En dat is moeilijk: je voelt je een non of een monnik die plotseling niet meer mag bidden. Bijna mijn hele leven gaat op aan mijn werk als choreograaf. Maar ik heb me voorgenomen dat dat me niet meer stoort. Ik denk dat het mijn lot is om zo te leven, het maakt deel uit van wie ik ben. Privétijd is er niet zoveel, en wat ik heb gaat naar mijn dochter. Als mijn dochter boos is, zegt ze soms: “Waarom zijn we niet een normale familie.” En dan zeggen wij: “Maar wat is normaal? Noem eens een normale familie?” Dan noemt ze een paar namen en dan vragen wij: “Wil je echt zijn zoals die mensen?” “Nee,” zegt ze...