Zelfs Sartre op z’n somberst lijkt een vrolijke Frans, vergeleken met Patrick Modiano. Nooit kom je tevreden of gerustgesteld uit zijn romans. Fascinerend in zijn monotone melancholie zet Modiano de mens neer in al zijn vergeefsheid.

Van de Nobelprijs 2014 voor literatuur stond ik indertijd nogal te kijken, niet omdat hij werd toegekend aan iemand van wie ik nog nooit een syllabe had gelezen (zoals J.M.G. le Clézio, Mo Yan, Svetlana Alexijevitsj) maar omdat hij ging naar een schrijver die ik wel degelijk kende maar die mij ook min of meer vergeten voorkwam: Patrick Modiano. Modieus in de jaren zeventig, samen met andere queesteachtige, naar ’s mensens identiteit zoekende schrijvers als Peter Handke, Botho Strauss, bij ons Leon de Winter van voor zijn complete make-over, was Modiano voor mijn gevoel door het postmodernisme met haar ‘anything goes’-gedachte weggedrukt uit het lezerspubliek, al bleef uitgever Querido zijn werk trouw vertalen en uitgeven. Tekenend ook: tot de...