‘Moord in de oase’ is het derde deel in de Afrikaanse detective Makana-reeks van Parker Bilal, pseudoniem van Jamal Mahjoub.

U bent geboren in Londen, opgegroeid in Soedan, en daarna ging u studeren in Engeland. Waar voelt u zich het meeste thuis?
‘Nergens. Of: op een heleboel plaatsen, in Afrika, het Midden-Oosten en in Europa. Ik denk dat wat een woonplaats bijzonder maakt, bepaald wordt door de mensen die we er kennen. Op het moment woon ik in Amsterdam, waar de liefde me heeft gebracht. Tijdens een werkperiode op het NIAS-instituut in Wassenaar leerde ik de schrijfster Jannah Loontjens kennen, die daar ook resident was. Ik heb nooit eerder iets gehad met een andere schrijver, dus het is in veel opzichten een nieuwe ervaring. En het bevalt me in Amsterdam, de stad heeft een fascinerende geschiedenis. Al moet ik toegeven dat ik de taal een behoorlijke uitdaging vind.’

In ‘Moord in de oase’ is het 2002, de wereld is nog in shock door de 11 september-aanslagen. Rode draad in het boek is de strijd tegen het terrorisme, maar dan vanuit het perspectief van het Midden-Oosten en Afrika. Vindt u het belangrijk dit onder de aandacht te brengen van uw voornamelijk westerse lezerspubliek?
‘Ik denk dat ik op natuurlijke wijze schrijf vanuit een dubbel perspectief dat zowel de buitenstaander als de insider vertegenwoordigt. Ik reis mijn hele leven al van het Oosten naar het Westen en weer terug. Er wordt vaak beweerd dat er momenteel een clash of civilisations gaande is tussen Oost en West. Maar feitelijk gezien is het de beschaving zelf die op het spel staat. De wereld wordt steeds kleiner en we moeten nadenken in wat voor wereld we willen leven. De overgrote meerderheid van de verstandige mensen, moslim of niet-moslim, wil in vrede leven, voor hun familie zorgen en het beste ervan zien te maken.

Het is erg makkelijk om alle moslims te demoniseren en te veroordelen, maar elke keer dat we dat doen, winnen de terroristen en degenen die hen steunen. Europa zou juist trots moeten zijn op zijn geschiedenis van tolerantie, en Nederland al helemaal. Zo’n groot deel van wereld is gespleten door sektarische haat en geweld. De rechts-extremisten en zij die sympathiseren met hun ideeën zijn de beste bondgenoten van IS.

Misdaadliteratuur kent een traditie van het beschrijven van sociale misstanden – denk aan Henning Mankell of Stieg Larsson. Het verschil met mij is dat mijn sociale context mondiaal is; ik heb het niet over de Zweedse verzorgingsstaat, maar over de staat van de wereld waar we nu in leven.’

Voordat u misdaadromans schreef onder het pseudoniem Parker Bilal schreef u ook romans onder uw eigen naam. Waarom dat onderscheid?
‘Het idee van het schrijven van thrillers onder een pseudoniem was altijd om een extra dimensie aan mijn repertoire toe te voegen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om geen andere boeken meer te schrijven. Het probleem is dat ik er zo lang over heb gedaan om uit te vogelen hoe ik een misdaadroman moest schrijven dat ik geen tijd meer overhield om iets anders te schrijven. Desondanks heb ik onlangs een non-fictieboek over Soedan afgemaakt en dat zal onder mijn eigen naam worden gepubliceerd. Daarna hoop ik een paar romans te kunnen voltooien waarvan sommige al half af zijn.’

Een mooie bijrol is weggelegd voor Makana’s Norton motorfiets. Heeft u zelf ook zo’n trouwe tweewieler?
‘Ha! Ik heb een speciale band met motorfietsen, maar ik heb helaas nooit een Norton bezeten. Wel een Honda, wat helemaal niet hetzelfde is. Daarmee heb ik jarenlang heerlijk rondgereden door Londen, met een koeriersbaantje als excuus.’