Beeldende kunst / Expositie

Parijs! Zou iemand tegenwoordig een roman, kort verhaal of artikel durven te openen met die lyrische eenwoordzin? Het uitroepteken benadrukt vitaliteit, élan en bravoure, maar het huidige Parijs vraagt eerder om een interpunctie die weemoed onderstreept.

Parijs…

Ja, zoiets. Drie puntjes en dan stilte. En dan misschien, zoals Martin Bril het deed, de woorden ‘ach’ of ’tja’ erachteraan.

Wie associeert het huidige Parijs nog met grote verwachtingen, met vernieuwing en vrijheid in de kunst? Parijs als kunststad moet het hebben van de glittering van gisteren, van de trots op voorbije avant-gardes, van mythen over een verdwenen bohème.

De veranderde status van Parijs laat zich illustreren aan de hand van Nederlandse romans van toen en nu. In Philip en de anderen (1954), het dromerige debuut van de toen piepjonge Cees Nooteboom, fungeert Parijs als een magische metropool die een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent op de hoofdpersoon Philip: ‘Ik was...