23-12-2007

Een paar jaar geleden was ik een paar dagen in Istanbul. Het was koud en regende. Als ik terugdenk aan dat bezoek, zie ik niet de moskee voor me die ik heb bezocht. Ik herinner mij ook het hotel niet meer waar ik sliep en de tentoonstelling waarvoor ik daar was, is een schim in mijn geheugen. Vreemd genoeg herinner ik mij maar één ding echt heel goed.

Een man die ik zag op een brug waar ik die ochtend overheen liep. De man met grijzend haar droeg een donker pak en keek ernstig voor zich uit. Hij zag eruit als iemand die verwacht had zijn hele leven op een kantoor te blijven werken maar onverwachts ontslagen was. Voor hem op straat lag een plastic zeiltje met spullen die hij daar op die brug te koop aanbood. Een wollen trui keurig opgevouwen, een blauwe broek languit met glimmende knieën, drie hoge glazen met bovenop een gouden randje en recht voor hem op het zeiltje een paar zwarte herenschoenen opnieuw gepoetst.

Toen ik aan het eind van die dag weer terugliep...