Pop
Meesterwerken zul je ze mij niet horen noemen. Het wekt zelfs enige verbazing dat McCartney en McCartney II, na de heruitgave vorig jaar van Band On The Run, samen de tweede worp vormen van de fraai verzorgde Paul McCartney Archives Collection. Het zijn geen uitstekende platen, objectief gezien misschien niet eens goede platen. Eerder platen waarbij je meer dan eens denkt: jeetje, wat heeft deze man bezield? Voor zulke platen heb ik een zwak, maar ik weet me in de minderheid. De overeenkomst tussen beide cd&#8217;s is evident: ze werden helemaal volgespeeld door één persoon. Paul McCartney, die eveneens tekende voor de songs, de techniek en de productie.
De tijd is McCartney gunstig gezind geweest. In het voorjaar van 1970 werd het Beatles-fans best moeilijk gemaakt om van de plaat te houden. In het bijgeleverde inlegvel maakte McCartney en passant wereldkundig dat zijn oude band niet meer bestond. En iedereen weet: de boodschapper heeft het altijd gedaan. Ook storend zal het evidente gebrek aan muzikale ambitie zijn geweest. Vergelijk deze huisvlijt eens met de solowerken van zijn voormalig collega&#8217;s Lennon (John Lennon/Plastic Ono Band) en Harrison (All Things Must Pass) uit die tijd. Ze bevatten veel grootsere, gevoeligere en geslaagdere muziek. Toch verkocht de plaat wereldwijd tien miljoen exemplaren.
Een succes was McCartney dus al eerder, maar voor de waardering heeft het geholpen dat we hebben kunnen wennen aan muziek die vanaf het begin van de jaren negentig lo-fi wordt genoemd. Nu hoor je een verzameling prettig onaffe liedjes die verbluffend dicht op de huid van hun schepper zitten. En die klinkt vooral heel opgelucht: de muzikale variant van lekker uitbuiken op de bank. McCartney noemt de elpee niet voor niets een &#8216;bevrijding&#8217; en een &#8216;ontsnapping&#8217;. We hoeven niet te raden waarvan. &#8216;Maybe I&#8217;m a lonely man in the middle of something&#8217;, zingt hij in de song van de plaat die uiteindelijk het bekendst zou worden: &#8216;Maybe I&#8217;m Amazed&#8217;. McCartney bevat het geluid van de lonely man die net niet meer in the middle of something zit. Compleet met de pieken en dalen die daarbij horen, vanaf het driekwart minuut durende &#8216;The Lovely Linda&#8217; tot aan de veredelde drumsolo &#8216;Kreen-Akore&#8217; &#8211; verreweg het ongemakkelijkste stuk muziek dat een ex-Beatle heeft opgenomen, Ringo&#8217;s pogingen meegerekend.
McCartney II uit 1980 bevalt me minder goed. Hier wordt gestoeid met elektronica, maar dat heeft doorgaans klungelig resultaat. De eerste single &#8216;Coming Up&#8217; is het leukste liedje. &#8216;Waterfalls&#8217; zou voor iedere songwriter een fraaie lullaby zijn, maar voor McCartney is het geen bovengemiddelde poging. De rest is aardig of flauw, al naar gelang de vergevingsgezindheid van de luisteraar. Het blijft leuk om te horen dat McCartney zo vroeg al in elektronische pop geïnteresseerd was, maar destijds zijn veel betere platen in deze sferen gemaakt. Terugkijken werkt in dit geval nadelig: toen was McCartney II waarschijnlijk een verademing, zo tussen aan de ene kant &#8216;Mull of Kintyre&#8217; en aan de andere kant &#8216;Ebony and Ivory&#8217;; nu is het gewoon een halfbakken experiment.
Zo, en nu graag een mooie heruitgave van Ram uit 1971, volgens mij de beste plaat die Paul McCartney na het uiteenvallen van de Beatles heeft gemaakt. Dat is een &#8211; durf ik het te zeggen &#8211; meesterwerk.

Gerelateerd