Wereld

Met de dood van Muammar Khadaffi staat een derde Arabisch land aan het begin van een onzekere toekomst. Opstand voorbij, nu de opstanding. Als de vlaggen en vreugdedansen uit beeld zijn, zo leren Tunesië en Egypte, ligt er nog een lastige en grimmige vervolgfase in het verschiet. Verstandige mensen in het Westen vrezen dat ook wel, maar toch domineert allereerst tevredenheid over de goede ‘afloop’. In de VS wordt zelfs al breed teruggeblikt op, pakweg, de voorbije twintig jaar van Amerikaans interventionisme en rijst Libië op als triomfmodel: zó had het dus steeds gemoeten. Tegenover het onbesuisde militaire machtsvertoon van Bush jr. in Irak wordt de subtiele zelfbeheersing van Obama in het geval van Libië geplaatst. Die methode is uiteindelijk veel succesvoller gebleken.

Tegenover de juridische schade van de illegale inval in Irak, uitgevoerd om een reden die achteraf ook feitelijk vals bleek te zijn (massavernietigingswapens) wordt de zorgvuldige koers geprezen die...