Altijd van plan geweest, vermoedelijk

beïnvloed door Jacques Brel, om

iets weemoedigs over Vlaanderen te schrijven,

Mijn kans is nu gekomen, er werd

een paar soldatenlaarzen opgediept

bij Ieper, van één die hier, op zo’n

geweldig slagveld van wereldoorlog één

gesneuveld is. Een foto van die

gapende laarzen werd wereldwijd

verspreid.

Wat een geluk dat bij de opgraving

in Vlaanderen de modder zo diep was.

Wat een geluk dat hier laarzen

gedragen werden. Wat een geluk ook

dat het leer waar ze van waren

zo onverslijtbaar was en een geluk

dat men juist hier een snelweg

aan gaat leggen.

Het was heel moeilijk om met zekerheid

te achterhalen welke soldaat het was –

afgaand op deze laarzen – van wie ze waren.

Duits, Engels, Frans, misschien een Belg.

Van eminent belang na zoveel jaar anonimiteit

is vanzelfsprekend zijn nationaliteit.

Dat hij heel zeker Brit was is komen vast te staan

door middel van één knoop die naast die laarzen lag.

Wat een geluk dat het in Vlaanderen zo koud...