Altijd van plan geweest, vermoedelijk
beïnvloed door Jacques Brel, om
iets weemoedigs over Vlaanderen te schrijven,
Mijn kans is nu gekomen, er werd
een paar soldatenlaarzen opgediept
bij Ieper, van één die hier, op zo’n
geweldig slagveld van wereldoorlog één
gesneuveld is. Een foto van die
gapende laarzen werd wereldwijd
verspreid.
Wat een geluk dat bij de opgraving
in Vlaanderen de modder zo diep was.
Wat een geluk dat hier laarzen
gedragen werden. Wat een geluk ook
dat het leer waar ze van waren
zo onverslijtbaar was en een geluk
dat men juist hier een snelweg
aan gaat leggen.
Het was heel moeilijk om met zekerheid
te achterhalen welke soldaat het was –
afgaand op deze laarzen – van wie ze waren.
Duits, Engels, Frans, misschien een Belg.
Van eminent belang na zoveel jaar anonimiteit
is vanzelfsprekend zijn nationaliteit.
Dat hij heel zeker Brit was is komen vast te staan
door middel van één knoop die naast die laarzen lag.
Wat een geluk dat het in Vlaanderen zo koud was
Wat een geluk dat die soldaten winterjassen droegen
Wat een geluk dat aan die lange militaire mantels
van die oerdegelijke knopen zaten!
En een nog groter geluk
dat niet alle knopen
van alle jassen
van alle soldaten
van alle legers
eendere knopen waren.
Er was verschil.
Dat is Gods wil.
Yossi Sarid
Dichtende politicus
Yossi Sarid
Op het Helicon poëziefestival, deze herfst in Israël, was ik het meest onder de indruk van de avond van Nazareth, in het Arabische theater Diwan Ellajun. Een eerbiedwaardige en ook geestige dichter, Taha Muhammad Ali, was er zozeer kind aan huis, ondanks zijn hoge leeftijd, dat hij, terwijl hij nog tussen het publiek zat, allerlei op- en aanmerkingen naar de optredende dichters riep of bromde, waarop dan iedereen met plezier reageerde – tenminste: de meerderheid die Arabisch verstond. Van zijn gedichten heb ik achteraf enige in het Engels kunnen lezen. Met bewondering en plezier, hoewel, tot mijn spijt, zelfs in vertaling me veel verwijzingen ontgingen. Een grote verrassing was ook Yossi Sarid, een belangrijke linkse politicus, van wie ik niet wist dat hij dichtte. Het was een avond waarop gelachen en omhelsd werd, waar iedereen zich op zijn gemak leek te voelen. Een glimp van ‘what might ?have been’ als meer mensen als Sarid het in de politiek voor het zeggen hadden gehad. Een utopie van één avond. (Judith Herzberg)
Vertaling uit het Hebreeuws: Judith Herzberg

Gerelateerd