Interview / Dirigent Lev Markiz

Lev Markiz is de taxi nog niet uitgestapt of hij wordt omsingeld door een groepje studenten: ‘Mae­stro! Maestro!’ De bassist neemt Mar­kiz’ tas over. De jongen met de vioolkist pakt zijn hand en helpt hem uit de taxi. De oude dirigent glimt, zijn woorden gaan gepaard met grootse armbewegingen. ‘Kijk, zo gaat dat hier. In Nederland zouden de studenten niet naar me toe komen. Daar ben je niemand meer als je oud bent.’

Markiz praat met een zwaar Russisch accent, heeft een kwajongensachtige blik en draagt een opvallende armband met twee zilveren vuisten. Hij komt een paar keer per jaar naar Tbilisi. Om instrumenten, snaren, strijkstokken of bladmuziek bij het conservatorium af te leveren, maar ook om het leven te leiden dat hij in Nederland mist. ‘In Den Haag voel ik me soms niet thuis en Moskou is mijn stad niet meer. Het is de stad van het grote geld, het pure kapitalisme. Hier in Tbilisi herken ik meer van mijn oude leven dan in Moskou....