De media beschouwen Nijmeijers bewegingen als heel nieuwswaardig. Maar waarom eigenlijk?

Sinds in de zomer van 2007 haar dagboek opdook in de Colombiaanse jungle, raakt Nederland op gezette tijden in de ban van guerrillera Tanja Nijmeijer.

Verbijsterend genoeg was de toon van meet af aan welwillend. Zo kreeg ze de koosnaam ‘Farc-meisje’, hoewel ze toen al tegen de dertig liep. Even snel kon ze het in de berichtgeving zonder achternaam stellen (‘Tanja: ik wil niet gered worden’) – een eer die doorgaans alleen sterren ten deel valt. Aantrekkelijke, dappere, slimme Denekampse, onvermoeibaar in de weer voor een rechtvaardiger wereld – dat werd zo ongeveer haar imago. Alsof ze zich had aangesloten bij een schrijfgroepje van Amnesty. En niet bij een terreurbeweging.
Helaas speelden de media in deze romantisering een niet te onderschatten rol. Zo gaf de VPRO opdracht tot een tweedelig televisiedrama dat haar ‘motieven’ in het zonnetje zette. De maker hoopte te bereiken,...