‘Come stand here, on the terras. Look the view, this is fantastic!’ Makelaar Yannis Dusdeklos heeft een gave: hij neemt de dromen van zijn cliëntèle scherper waar dan de klanten zelf. Dusdeklos werkt in Polis (een fictieve naam) en ik kocht er in oktober 2006 een huis.

Tot de grote oorlog tegen Turkije, in 1922, was het stadje behoorlijk welvarend. Met zijn vijftienduizend inwoners was het een belangrijk centrum van de scheepsbouw. De gezouten vis werd alom geroemd. De superieure olijfoliezeep werd zelfs gebruikt door de harem van de sultan van Constantinopel.

Tegenwoordig ligt Polis er verkruimeld bij. De zeepfabrieken zijn ingestort, maar niemand heeft de moeite genomen de ruïnes te verwijderen. Op de scheepswerf rommelen gepensioneerde hobbyvissers aan hun bootjes. Maar in de makelaardijen krioelt het van de Noren, Denen en Britten. En een enkele Hollander. Dat ben ik dus.

‘You make this a fantastic house! You put a new roof! Look this view!’

Inderdaad. Links, rechts en voor...