Kliniek voor mensen met een niet-aangeboren hersenletsel

‘Ik heb er geen plezier in. Waarom hou je mij hier vast? Ik wil weg. Ik wil niet meer eten. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil niet langer leven.’ Zijn holle ogen kijken indringend uit een bleek gezicht. Een van zijn magere benen is ingepakt in duimendik gips. Het is op twee plaatsen gebroken toen hij – niet voor de eerste keer – van het dak sprong.

Sjef zit vastgesnoerd in zijn rolstoel om te voorkomen dat hij ineens opstaat en dan opnieuw zijn botten breekt. Hij rolt zijn rondjes door de gangen van de kliniek, langs de kleurige muurschilderingen van Twentse boerderijen en dennenbossen, en zegt de hele dag op dezelfde monotone toon dezelfde wanhopige woorden. ‘Ik ben mezelf niet meer. Als ik mijn hele leven in de groep moet wonen, dan wil ik dood.’

De afdeling Boszijde van psychiatrische kliniek Mediant in Enschede heeft, naast tachtig ambulante patiënten, tien bedden voor mensen die kampen met ernstige gevolgen...