Spaghettiwesterns
De atmosfeer van aankomend noodlot, die wilde hij in zijn film hebben, zei regisseur Sergio Leone volgens de overlevering tegen componist Ennio Morricone toen hij hem de opdracht gaf om de muziek voor A Fistful of Dollars te maken.
In de film gaat een stoffig grensstadje gebukt onder de rivaliteit tussen twee bendes, totdat uit de woestenij ineens een vreemdeling opduikt die de bandieten met slinkse listen tegen elkaar uitspeelt. Intussen laat Morricone in zijn composities de wind huilen, de zwepen knallen en klinkt steeds dat onheilspellende fluitje.
Die vreemdeling, dat was Clint Eastwood, en de film werd de eerste in een legendarische reeks van de hand van Leone. Met Eastwood in de hoofdrol volgden For a Few Dollars More en The Good, the Bad and the Ugly.
Midden jaren zestig werd zo de spaghettiwestern geboren (in Japan schijnen ze van macaroniwesterns te spreken): Italiaanse grootheden produceerden, al dan niet in samenwerking met Spanjaarden en Duitsers, actiefilms naar Amerikaans voorbeeld.
Het format, bij benadering: de zon brandt genadeloos in het zand, boven de rotspieken in de verte cirkelt een gier. Dan waait aan de horizon stof op en klinkt aanzwellend hoefgetrappel. De eerste kogels fluiten, de bende woestelingen zal weldra haar opwachting maken. Er gaat een zucht door de saloon. En ja hoor, daar zwaaien de halve deurtjes al open. De eerste ongeschoren schurk verschijnt, peuk in de mondhoek, om het verzamelde collega-geboefte in koelen bloede van de kruk te schieten.
Mini Hollywood
Amerika, dat was te duur. En dus werd het merendeel van de spaghettiwesterns opgenomen in een streek in Europa die in zijn ruige dorheid nog het meest aan het echte Wilde Westen deed denken: de Tabernaswoestijn, vlak bij Almeria in Zuid-Spanje. In de jaren zeventig en tachtig moet het er een komen en gaan van filmcrews zijn geweest. Niet alleen de westerns, maar ook scènes uit Indiana Jones, Cleopatra en Lawrence of Arabia werden hier gedraaid.
In de jaren negentig raakte de filmindustrie in de streek in verval. De crews met hun trucks vertrokken, in de stofwolken bleven de dorpelingen achter. Velen hadden zich inmiddels een bestaan als acteur, stuntman of toch minstens figurant aangemeten. En dus werden Fort Bravo, Mini Hollywood en Western Leone, de drie overgebleven studio’s, noodgedwongen tot pretpark verbouwd, waar de artiesten van weleer hun kunsten en cancans vertonen. For a few dollars more.
Verlaten dierentuintje
Fotograaf Alvaro Deprit, geboren in Madrid, wilde juist hen vastleggen: de achterblijvers die dromen van voorbije tijden. Anderhalve maand verbleef hij in het gebied. Hij ontmoette er Jose, vanwege zijn uiterlijke gelijkenis ook wel Henry Fonda genoemd. Naar eigen zeggen is Jose de zoon van een acteur die het tijdens de opnames van Once Upon a Time in the West met zijn moeder aanlegde. Rafael de stuntman, die na zijn westerntijd nu in het attractiepark optreedt. En Jesus, die zijn cowboykleren nooit meer uittrok en nog altijd verhalen vertelt aan de toeristen. De melancholie in hun gezichten, daar was het hem om te doen, mailt Deprit vanuit zijn huis in Rome.
Want de gouden tijden kwamen niet terug. En sinds de crisis in Spanje uitbrak, blijven ook de toeristen thuis. Velen in het gebied zitten zonder werk, de inkomsten van hotels en restaurants lopen terug. In het verlaten dierentuintje ziet de laatste geit het meewarig aan. De dorpelingen in de Tabernas leven van een tijd die voorbij is, terwijl het noodlot in hun eigen tijd alleen maar harder aan de deur klopt. Of de werkloosheid in het gebied snel zal verdwijnen? Fotograaf Deprit heeft er een hard hoofd in. In de verte zwellen de violen aan en klinkt het onheilspellende fluitje van Morricone.

Gerelateerd