Le Bataclan, dat was die legendarische zaal van dat legendarische concert. En nu?

Toen ik mijn vrouw ontmoette liet ze me al snel een van haar favoriete cd’s horen: het concert van de leden van de Velvet Underground in Le Bataclan, 1972. Wat een geweldige plaat: de trage stemmen van Lou Reed, John Cale en vooral Nico leken als rook uit een donker hol de kamer binnen te zweven. Hele avonden zaten we als gehypnotiseerd te luisteren. Er stonden ook vage opnamen van op YouTube: ‘Waiting for the Man‘, ‘Heroin‘, en meer. Ik had daarvoor nog nooit van Le Bataclan gehoord, maar het was meteen een legendarische concertzaal.

Enkele jaren later, getrouwd en op huwelijksjubileum in Parijs, liepen we er toevallig tegenaan. Het bleek geen donker hol, de gevel leek op een kleurrijke Chinese pagode, met veel rood en geel en tierelantijnen. Het was een opvallende verschijning langs de Boulevard Voltaire (!). In een steegje aan de overkant liepen we tegen een enorme rommelmarkt aan, georganiseerd...