<div class="wpg-element paragraph">
<p>Dirk Scheringa nam het boek over de ondergang van DSB huilend van blijdschap in ontvangst. Maar wat is het waard?</p>
<p>Project Homerus van Kirsten Verdel is een &#8216;onafhankelijk getuigenverslag&#8217; over de ondergang van DSB, benadrukte uitgever Koen Lenting tot drie keer toe bij de boekpresentatie. De auteur zelf, die in de laatste weken voor de val van de bank optrad als pr-adviseur van Dirk Scheringa, zei in eerste instantie &#8216;met wantrouwen&#8217; met de oud-bankdirecteur in zee te zijn gegaan. Ook bij haar heerste door alle negatieve mediaberichten het beeld van &#8216;die man van die foute leningen&#8217;. Maar van binnenuit kreeg ze gaandeweg &#8216;feiten&#8217; onder ogen die dat beeld draaiden. Het faillissement had niet gehoeven, is de kern van haar boek. Een huilende Scheringa nam in de volle zaal van het AZ-stadion het eerste exemplaar in ontvangst. Zijn boodschap aan het Nederlandse volk: &#8216;Ga alsjeblieft dit boek lezen om een oordeel te vellen over wat er is gebeurd achter de schermen.&#8217;</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Eén persoon geeft zeker geen gehoor aan die oproep. &#8216;Het is een verhaal van niks,&#8217; is de indruk van Frank de Grave nadat hij de krantenberichten heeft gelezen. Toch heeft de voormalige financieel directeur, die vorig jaar mei al na acht weken werd ontslagen bij DSB, een vrij prominente rol in het boek. In negatieve zin. Zo tekent Verdel de leidinggevende stijl van De Grave uit monde van bestuurscollega&#8217;s op als &#8216;zeer dominant, vaak debatterend, zeer star en weinig luisterend&#8217;. Er was sprake van een &#8216;complete mismatch&#8217; tussen hem en het bestuur die leidde tot veel conflicten. De reactie van De Grave: &#8216;Ik loop al dertig jaar overal en nergens rond. Als ik de persoon was zoals die wordt omschreven, zou ik niet inmiddels vijftien banen hebben.&#8217; Natuurlijk waren er wel discussies, zegt hij. &#8216;Daar was ook alle aanleiding voor.&#8217; Hij verwijst naar de dividenduitkeringen van DSB Bank aan DSB Beheer, waarmee Scheringa zijn museum en het AZ-stadion financierde. &#8216;Ik vond die betalingen niet verantwoord, en uiteindelijk was ik wel CFO.&#8217;</p>
<p>Schrijfster Verdel heeft nooit contact met hem gezocht, zegt De Grave. Toch beschrijft ze een gesprek tussen hem en Hans Hoogervorst, directeur van de Autoriteit Financiële Markten (AFM), waarin de laatste hem zou hebben toevertrouwd dat het duidelijk was dat DNB-president Nout Wellink bij het parlementair onderzoek naar de kredietcrisis &#8216;gefileerd&#8217; zou worden. Ook zou het bestuur van AFM dat &#8216;helemaal niet erg&#8217; vinden. &#8216;Dat is allemaal gezogen uit de dikke duim,&#8217; roept De Grave.</p>
<p>Ook Hoogervorst neemt afstand. &#8216;Het bestuur van de AFM schept geen genoegen in de kritiek op de collega&#8217;s van DNB,&#8217; laat hij per e-mail weten. &#8216;Aangezien klaarblijkelijk alleen de heer De Grave en ik bij dit gesprek aanwezig waren, is het citaat per definitie achterklap.&#8217;</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; Niet Frank de Grave maar Frank &#8216;t Hart schreef de brief: &#8216;Mijn excuses daarvoor&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Ze heeft noch met De Grave noch met Hoogervorst gesproken, geeft schrijfster Kirsten Verdel toe. &#8216;Dit gesprek heeft De Grave toen teruggekoppeld aan bestuursleden. Van wie ik het hoorde, laat ik in het midden. Het is me in vertrouwen meegedeeld.&#8217; Ze heeft er bewust voor gekozen om alleen met de DSB-directie te spreken en niet met de &#8216;Wellinks van deze wereld&#8217;. &#8216;Anders zou binnen no time bekend zijn dat ik bij DSB betrokken was. Bovendien staan die mensen me toch niet te woord. Mijn bedoeling was niet een boek als De Prooi (van Jeroen Smit over de ondergang van ABN Amro, red.) te schrijven, waarbij ik een onafhankelijk journalist ben die iedereen hoort.&#8217; Ze zegt uitgever Koen Lenting na de persconferentie &#8216;een enorme rotschop&#8217; te hebben gegeven, omdat hij het woord objectief gebruikte. &#8216;Dat was natuurlijk bullshit.&#8217; Maar, benadrukt Verdel, ze heeft niks verzonnen. Alles komt uit gesprekken met bestuursleden, haar eigen ervaringen binnen de bank en uit formele brieven en notulen van de raden van bestuur en commissarissen.</p>
<p>Zo verwijst ze in het boek ook naar een brief van De Grave aan AFM, die hij schreef nadat de toezichthouder aan De Telegraaf had gemeld dat er een onderzoek liep naar de praktijken van DSB. In de brief noemt De Grave Hoogervorst &#8216;onbetrouwbaar&#8217; en klaagt hij over het feit dat informatie lekte die onder de geheimhoudingsplicht viel, schrijft Verdel. De brief zou nooit verzonden zijn omdat deze de onderlinge verhoudingen zou verslechteren. &#8216;Wat een onzin, ik heb die brief nooit geschreven,&#8217; zegt De Grave. &#8216;Een van de discussies tussen mij en Scheringa ging er juist over dat ik vond dat je je, terwijl een onderzoek nog loopt, nooit tegen de AFM moet keren.&#8217;</p>
<p>Verdel: &#8216;Ik heb het mezelf lastig gemaakt door geen notities te maken, dus ik moet het hele archief omspitten om die brief te vinden. Maar dit komt gegarandeerd uit dat document. Ik bedenk dit soort dingen niet zelf.&#8217;</p>
<p>Een half uur later belt ze echter terug: &#8216;Dit is inderdaad een stomme fout. Niet Frank de Grave schreef de brief, maar Frank &#8216;t Hart, de advocaat van het DSB-bestuur.&#8217; Haar verklaring: &#8216;Het komt vast doordat de naam van Frank de Grave in de voorgaande alinea&#8217;s wordt genoemd. Als je hem nog spreekt, wil je dan mijn excuses doorgeven?&#8217;</p>
</p></div>


Gerelateerd