Twee maanden geleden verzon ik deze titel voor de stukjes die ik over Barack Obama schreef: het was een kreet van bewondering, een beetje ook van dweepzucht. Maar ik merk dat dezelfde vlag ook heel goed de lading dekt van schrik en toenemende ongerustheid. Het is echt zo’n titel die een hele presidentiële campagne meegaat.

Maar laat ik eerst dichter bij huis beginnen. Meer dan een week geleden las ik een stukje van J. L Heldring, de buitenlandcommentator van NRC Handelsblad. De man heeft een naam hoog te houden als analyticus: nuchter, onsentimenteel, een Realpolitiker, die zich niet bezighoudt met wat wenselijk is, maar met wat er werkelijk gebeurt. Heldring bespreekt met enige verwondering de sympathie die Obama oproept, ook in Europa. ‘Waarop is die sympathie gebaseerd?’ vraagt hij zich retorisch af. ‘Alleen op hoop: want veel daden heeft hij [Obama] niet laten zien. Of speelt hier, net als bij ontwikkelingshulp, schuldgevoel mee? Obama is immers zwart.’

Mijn oog...