Zoon in Uruzgan Ik ben geraakt door het verhaal van Lex ter Braak wiens zoon in Uruzgan als pelotonscommandant werkt (VN 30-06-07). Als moeder weet ik maar al te goed hoe het is als zonen volwassen worden en besluiten nemen waar je als ouder tegen aanhikt. De zoon heeft zelf een keuze gemaakt. Hij wil iets doen om de wantoestanden in de wereld op te lossen. De vader heeft ooit gekozen voor S-5. In zijn dagen een bewonderenswaardige keuze. Immers: je was vóór vrede en tegen oorlog. S-5 was een eretitel, een predikaat van doortastendheid, van moed om nee te durven zeggen tegen een repressieapparaat. Nu, een kwart eeuw later, schaamt hij zich voor zijn nietsdoen in onder meer Joegoslavië, Rwanda en Darfur. Ik begrijp de vader en ik begrijp de zoon en tevens schuilt hierin voor mij een onoverbrugbaar dilemma. Als je kiest voor een wapen, dan komt er een moment dat je moet kiezen om het leven van een medemens te behouden dan wel te beëindigen.

Anna Krohne, Amsterdam

Beetje turven...