Film

De Noorse regisseur Erik Poppe bespeelt de emoties van zijn publiek als een organist het klavier. Het kan niet anders of Hollywood gaat hem met open armen ontvangen – als hij tenminste die ambitie heeft. Poppe pakt de kijker op en doet met hem waar hij zin in heeft. Het is meesterlijke manipulatie, die geen weerzin oproept omdat zijn films zo intelligent in elkaar steken en omdat er extreem goed wordt geacteerd. Daardoor blijf je als kijker aan het scherm geplakt, ook wanneer zijn geconstrueerde scenario’s al te mooi in elkaar passen. De beste vergelijking – in zijn emotionele impact, stuwende tempo, virtuoze stijl en intelligente constructie van het script – vormt Paul Thomas Andersons meesterwerk Magnolia (1999). Dat niveau haalt Poppe niet, maar hij komt een heel eind.

Zijn tweede film Hawaii, Oslo, die in 2004 op het festival van Rotterdam in de Tiger-competitie draaide, was met zijn vele verweven verhaallijnen een echte Magnolia-kloon. Opvolger Troubled Water werd dit...