In zijn roman Mogelijkheid van een eiland (2005) beschrijft Michel Houellebecq een wereld waarin de mens zich uitsluitend nog voortplant door zichzelf te klonen in speciale voortplantingsfabrieken. Fysiek contact is zinloos geworden, men leeft strikt solitair. Elke woning heeft een kleine opnamestudio waar de bewoner zichzelf kan filmen om zich gelijktijdig af te beelden in een speciale projectieruimte in andermans huis. Aldus geschieden alle visites virtueel, zonder ongemak van reizen of risico op uitwisseling van ziekteverwekkers.

Kille toekomstmuziek? Dit is precies de manier waarop miljoenen mensen elkaar de afgelopen jaren hebben ontmoet! Alleen heeft de werkelijkheid het voorstellingsvermogen van Houellebecq allang ruimschoots overtroffen. Want als je dan toch virtueel bij elkaar op bezoek gaat, waarom zou je elkaar dan ontmoeten in een muffe zitkamer en niet op een tropisch strand of de top van Mount Everest? En waarom zou je je eigen rotkop filmen en stuur je geen mooier...