Pop

Ook een popjournalist heeft zijn morele kwesties. Onbeduidende vergeleken bij wat een almachtig leider van Libië op zijn weg treft, maar ook hij mag erop worden afgerekend. Stel: de nieuwe cd van een belangrijke band lekt twee maanden voor verschijningsdatum uit. Wat doe je dan, als journalist? In elk geval downloaden en heel veel luisteren, want dat bevredigt de nieuwsgierigheid. Op een paar uitzonderingen na denk ik dat veel collega’s hetzelfde doen. Maar wanneer publiceer je erover? Als de hele wereld hem kan horen, of als de hele wereld hem kan kopen? Zo gesteld is die vraag meteen beantwoord. Toch is er ook een argument tegen te bedenken waar ik niet ongevoelig voor ben. Het is de platenmaatschappij die heeft geïnvesteerd in de band, die muzikanten laat overvliegen en interviews opzet. Die ons, kort gezegd, toegang geeft tot unieke ‘content’, zoals dat tegenwoordig heet. En daar mag ze best wat voor terug ontvangen.

Waarom ik dan nu toch woorden wijd aan Helplessness...