Poëzie

Willem Jan Otten is eerder een ethisch dan een esthetisch schrijver. Hij laat het niet bij de schoonheid van de taal of het verhaal, maar wil de lezer iets moreels meegeven. Daarmee is hij een betrekkelijke uitzondering in het Nederlandse taalgebied. Dat toch ook de vorm hem niet koud laat, blijkt uit zijn jongste dichtbundel De vlek. Of dichtbundel? Het is eigenlijk een lang prozagedicht met het verloop van een korte roman. En hoewel het prozagedicht de laatste jaren een zekere opgang heeft gemaakt, is Ottens product toch uitzonderlijk, met echt een dramatisch verhaal van deze tijd, waar een ander ongetwijfeld proza van had gebakken.

De vlek is de vlek die ontdekt wordt op de longen van Abel Kans (what’s in a name), zestig jaar oud, vierde ooit successen als saxofonist, inmiddels einzelgänger en heremiet geworden. De kanker is ongeneeslijk. Maar de foto met de vlek blijkt in het ziekenhuis per ongeluk verwisseld en behoort eigenlijk toe aan de priester Josefsson, die dus...