Ook wie alleen An American in Paris zag, herkent achtenveertig jaar later meteen de dame in het Maurits Binger Film Instituut. Vanwege het hoge voorhoofd en haar in alle jaren en films onveranderde korte kapsel met middenscheiding en twee lokjes. Ondanks de frêle gestalte en gemakkelijke werkkleding straalt Nina Foch overwicht en vanzelfspekende élégance uit. Meteen na het voorstellen, weet ze de namen van de twaalf cursisten en de twee toehoorders, alleen de uitspraak kost moeite. Ze verontschuldigt zich voor haar jetlag en griep, waardoor ze ‘half aanwezig’ is, en steekt de eerste van de dagelijks gevarieerde tirades af tegen haar hotel. Andere Amsterdamse hotels kende ze al, niet tot genoegen, maar van Hotel De l’Europe wist ze alleen de ligging. ‘De dekens zijn zo sleets en groezelig dat je je afvraagt wie daar allemaal mee in aanraking zijn geweest. Het minste wat je mag eisen, is dat de lakens zo zijn ingestopt dat ze contact met de dekens voorkomen. Natuurlijk ben ik...