‘Ik wou dat ze er nu eens een keer afbleven. Al die veranderingen zijn verschrikkelijk. Eigenlijk hadden ze de spelling moeten laten zoals hij voor 1954 was, zonder er verder aan te sleutelen. Ik schrijf zelf nog gewoon in die antieke spelling want ik kan er geen touw meer aan vast knopen. Al wat ik spel moet gecorrigeerd worden door ter zake deskundigen. Daar val ik dan maar niet over – zolang ik het zelf maar niet hoef op te schrijven.

Toen vacantie plotseling met een k moest – het werd zoals het hoort met een c geschreven – zat ik op de lagere school. Ik was pas tien, en toen begon de ellende dus al. Mijn onderwijzer begon te huilen voor de klas toen die spellingwijziging ingevoerd werd, waardoor vacantie met een k moest. Dat heeft diepe indruk gemaakt. Als kind vind je dat genant, een volwassene mag niet huilen. Maar hij vond het zó erg. Sindsdien ben ik ook tegen al die veranderingen. Ik schrijf vacantie daarom principieel nog steeds met een c.

Ik ben niet in huilen...