<div class="lead">
Je eigen vrouwelijkheid accepteren, hoe doe je dat eigenlijk? Ik ben een beetje in de war, na het lezen van het botox-interview met Halina Reijn en Sophie Hilbrand, <a href="http://www.volkskrant.nl/televisie/botox-dat-is-toch-geen-gezicht~a4132869/" target="_blank">gisteren</a> in de Volkskrant.
</div>
Ik zou het heus best doen hoor, een publieke bekentenis. Een selfie met pukkel. Een shirt met een stukje buikrol. Een taboedoorbrekende monoloog. Maar ik voel zo vreselijk weinig behoefte.
Het is wat Reijn het meest haat, vertelde ze gisteren. Taboes. In de wereld van Halina Reijn zijn taboes ijdel. Haar grote voorbeeld, actrice Lena Dunham, die haar voluptueuze lichaam gewoon op Instagram gooit, en zichzelf vol overtuiging zowel durft te haten als geil durft te vinden: dat is lef.
Halina Reijns kern wordt niet beïnvloed door het het smeren van La Prairie-crème, weten we sinds gister. Net als dat haar opvoeding te liefdevol was om zichzelf nu onzeker te voelen. En de precieze plek waar de spuit erin ging (het voorhoofd). Liegen over wat je wel of niet doet: dát is het ergste.
Opeens moest ik denken aan lunchpauzes op de middelbare school, waarin ruzies thuis, huilbuien en depressies in de meisjesgroep uitgebreid besproken werden. Het woord dwepen kende ik nog niet. Iets bijdragen kon ik ook niet. Mijn hormonen uitten zich vooral in het apathisch eten van appelkoeken op de bank. Ik had zo weinig te delen, dat ik af en toe maar iets verzon.
Wat is eigenlijk het tegenovergestelde van Too Much Information? In Amerika is Lena Dunham onderdeel van de feministische beweging tegen dat begrip, vaak geestig afgekort tot TMI. Want het woord oversharing, dat is alleen bedoeld om vrouwelijke gevoelens te trivialiseren. Alsof wat zij vertellen er niet toe doet. Een overwinning voor de vrouwenzaak is dat: het recht te mogen praten over je cellulitis en je verrotte liefdesleven.
Waar de jongens in mijn klas het in de pauze over hadden heb ik nooit geweten. Ik vermoed dat het niet ging over de steenpuist die ze zojuist op hun bil hadden ontdekt. Misschien mogen mannen ook een deel van de last van de schaamte op oversharing dragen?
Op TMI zijn inmiddels overigens al carrières gebouwd. De selfies van Kim Kardashian, de bekentenissen van Dunham. Het ware verhaal van Yolanthe Sneijder-Cabau trekt een miljoenenpubliek. Vrijheid, is al dat delen. Net als het recht dat zelf te mogen vertellen, overigens. Want delen, hoe overmatig en openhartig ook: dat is altijd een constructie. En misschien bewees het interview gisteren wel vooral dat je om te kunnen delen, niet gehinderd hoeft te worden door enige zelfkennis.
Maar de door Reijn zo verafschuwde leugens van Sneijder-Cabau over haar botox-gebruik, was dat dan misschien undersharing? 
Waarschijnlijk leest u dit trouwens al lang niet meer, want taboedoorbrekend is het allemaal niet. Maar ik ben opeens benieuwd: is het eigenlijk seksistisch om ergens niet in geïnteresseerd te zijn?