Je eigen vrouwelijkheid accepteren, hoe doe je dat eigenlijk? Ik ben een beetje in de war, na het lezen van het botox-interview met Halina Reijn en Sophie Hilbrand, gisteren in de Volkskrant.

Ik zou het heus best doen hoor, een publieke bekentenis. Een selfie met pukkel. Een shirt met een stukje buikrol. Een taboedoorbrekende monoloog. Maar ik voel zo vreselijk weinig behoefte.

Het is wat Reijn het meest haat, vertelde ze gisteren. Taboes. In de wereld van Halina Reijn zijn taboes ijdel. Haar grote voorbeeld, actrice Lena Dunham, die haar voluptueuze lichaam gewoon op Instagram gooit, en zichzelf vol overtuiging zowel durft te haten als geil durft te vinden: dat is lef.

Halina Reijns kern wordt niet beïnvloed door het het smeren van La Prairie-crème, weten we sinds gister. Net als dat haar opvoeding te liefdevol was om zichzelf nu onzeker te voelen. En de precieze plek waar de spuit erin ging (het voorhoofd). Liegen over wat je wel of niet doet: dát is het ergste.

Opeens...