<div class="lead">
<p>Na de dood van zijn zoon is Nick Cave terug. Met het prachtnummer &#8216;Jesus Alone&#8217;, en een docu die David Kleijwegt nog niet durft te bekijken. Het blijft een raar gevoel: je verwarmen aan het verdriet van de maker.</p>
</div>
<p>Ergens aan het begin van de jaren negentig wachtte een gewoonlijk toch goedgebekt internationaal gezelschap van een stuk of twintig popjournalisten zwijgend Eric Clapton op in een luxueus hotel in Milaan. Ja, er werd koffie gedronken maar de broodjes bleven onaangeroerd. De reden voor de bedrukte stemming? We namen alvast een voorschot op de komst van de gitaargod. Hij was dan populairder dan ooit, dit decennium had voor Clapton alleen maar tragedie gebracht. Augustus 1990 kwamen zijn manager, twee roadies en boezemvriend Stevie Ray Vaughan om door een helikopterongeluk. Daarna werd het 20 maart 1991: de dag dat zijn vierjarig zoontje Conor uit het raam van een New Yorks appartement op de 53<sup>ste</sup> etage naar beneden viel.</p>
<p>Nog geen zeven maanden later in Milaan was zo’n beetje de eerste interview-gelegenheid die Clapton sindsdien had toegestaan. Eigenlijk wist niemand van al die doorgewinterde collega’s hoe je met zo’n onderwerp moest omgaan, en zeker niet in de vorm van een groepsgesprek. Ik nog het minst. Na dertig minuten betrapte ik mezelf op de gedachte: ‘Zou de hoofdredacteur het heel erg vinden als het helemaal niet ter sprake kwam?’ Ik vermoedde van wel, maar Eric Clapton was me voor. Precies op dat moment zei hij: ‘Omdat jullie te beleefd zijn om erover te beginnen zal ik het maar doen.’ Hij zuchtte er niet bij, keek niet gekweld. Hij liet zich in zijn hart kijken, ten overstaan van twintig vreemden. ‘Ik wil er geen geheim van maken…’</p>
<div id="divIP0" class="itmPrt itmPrtUr cnvLayer2">
<div id="divExp" class="divExp">
<div id="divBdy" class="bdyItmPrt">
<div>
<div dir="ltr">
<div>Ik moest aan Eric Clapton denken, toen ik een aankondiging zag van <i>Skeleton Tree</i>. De nieuwe Nick Cave zal vergezeld gaan van een film genaamd <i>One More Time With Feelin</i>g, die de zanger zelf heeft gefinancierd om maar niet met journalisten te hoeven praten. Het is de eerste muziek die hij uitbrengt nadat zijn vijftienjarige zoon Arthur een tragische dood stierf. Onder invloed van LSD viel hij van een twintig meter hoge klif aan de kust van Brighton. Een advies aan alle tere zieltjes, nee, aan álle zieltjes: google in hemelsnaam niet naar de feiten van het ongeluk. Of je dag zal gewikkeld zijn in een deken van diepe, diepe rouw. Het verdriet van Cave en zijn naasten is met bovenstaande informatie al nauwelijks te bevatten.</p>
</div>
<p>Van Clapton verscheen drie maanden na het interview in Milaan <em style="font-size: 1em; line-height: 1.556em;">Tears in Heaven</em><span style="font-size: 1em; line-height: 1.556em;">, een lied dat hij schreef ‘about my boy’. Een jaar later mocht hij er drie Grammy Awards voor in ontvangst nemen. </span><em style="font-size: 1em; line-height: 1.556em;">Tears in Heaven</em><span style="font-size: 1em; line-height: 1.556em;"> is nu met bijna drie miljoen verkochte exemplaren veruit zijn populairste single in de Verenigde Staten. En ik weet het echt niet, hoor. Is dat succes aanleiding voor weer een ander soort verdriet, omdat wij ons ongegeneerd verwarmen aan Claptons misère? Of is het juist heel mooi dat mensen troost putten uit zulke hoogst persoonlijke muziek?</span></p>
<p>Voor Nick Cave zijn dat geen vragen. Hij is nu eenmaal songschrijver. Hij móest. Er is dan ook geen enkel misverstand waar ‘Jesus Alone’ over gaat, het enige nummer dat zijn platenmaatschappij tot nu toe heeft vrijgegeven, in de vorm van een videoclip. Neem alleen de eerste regels al:</p>
<p><em>You fell from the sky</em><br />
<em> Crash landed in a field</em><br />
<em> Near the river Adur</em></p>
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/9iGxoJnygW8?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>
<p><em>With my voice I am calling you</em>, zingt Cave bezwerend in het refrein. Vaste side-kick Warren Ellis dirigeert de stoten strijkers, die het verder sobere lied van weldadige accenten voorzien. De film durf ik nog altijd niet goed te bekijken, maar <em>Jesus Alone</em> toont in elk geval het vakmanschap van Nick Cave. Wat een ongewenste inbreuk op het privédomein van hem en zijn familie had kunnen zijn, is een muzikale variant op een ongeluk langs de snelweg, en een schitterend gedragen rocksong geworden die alle twijfel wegneemt.</p>
<div class="info-box">
<p><em>One More Time with Feeling</em> wordt vanaf donderdag in diverse bioscopen vertoond. Een dag later ligt <em>Skeleton Tree</em> van Nick Cave &amp; The Bad Seeds in de winkels.</p>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>


David Kleijwegt

Gerelateerd