Toen hij bij het State Department werkte, leerde hij de ‘10 percent rule’: ‘Het product van de inlichtingendiensten moet 10% van de totale input voor strategische analyses uitmaken. De resterende 90% zijn rapportages van de ambassade en vrij verkrijgbare informatie.’ Amerika haalt haar informatie nu voor het grootste deel uit rapporten van bijvoorbeeld het IAEA en krijgt hierdoor een eenzijdig beeld van de Iraanse binnenlandse politiek. Met Irak is dat ook misgegaan, schrijft Marashi: Amerika sloot in 1991 de Amerikaanse ambassade in Bagdad en moest vervolgens voor informatie vertrouwen op intelligence – met alle gevolgen van dien: ‘In Irak kon de regering-Bush door een te grote afhankelijkheid van spionage en een tekort aan diplomatieke rapportages straffeloos besluiten nemen.’ Diplomatie moet weer een belangrijke rol krijgen. Het wordt nu voorgesteld als een cadeautje aan Iran, terwijl het in het belang is van Amerika zelf.