Hoe territoriaal werkt tegenwoordig het woord ‘familie’ in de titel. Zeker wanneer die zo amuzisch en conventioneel luidt: Het mooiste verhaal over mijn familie.

De genreaanduiding ‘roman’ op het omslag van Nelleke Zandwijks vierde boek delft daarbij geruisloos het onderspit. Direct wordt bij de lezer de verwachting van semi-autobiografisch proza gewekt. Misschien is dat zo, maar het doet er uiteraard niks toe. Waar het om gaat: anders dan de verneukeratief brave titel suggereert, bieden het gezin en de familie die Zandwijk beschrijft bepaald geen geruststellend tableau de la troupe.

‘In onze familie hebben we zes componenten. Zondagsschilders. Zieken. Geesteszieken. Praatzieken. Paranormalen. Jezus.’

Disfunctioneel is een understatement bij deze verzameling sympathieke gestoorden. Zelden werd de eerste strofe van Philip Larkins ‘This Be The Verse’ zo indringend bewaarheid: ‘They fuck you up, your mum and dad. / They may not mean to, but they do. / They fill you...