Wanneer je zoals kunsthistoricus en voormalige directeur van het British Museum Neil MacGregor een indrukwekkend, erudiet boek schrijft met zo’n enorme spanwijdte als Leven met de goden. 40.000 jaar volkeren, objecten en religie, wanneer je zover terugkijkt in de geschiedenis op zoek naar de gedeelde verhalen die ons leven en onze samenlevingen vormgeven, wanneer je daarmee geen godsdienstgeschiedenis wilt schrijven, maar wel de werking van een aantal religieuze opvattingen laat zien als cruciaal onderdeel van een gedeelde identiteit, dan ligt één directe, tamelijk botte vraag voor de hand: bent u zelf gelovig?
‘Ik ben opgevoed als calvinist,’ antwoordt hij monter, ‘zoals de meeste mensen in Schotland. Ik ga nog steeds naar de kerk in Londen. Ik weet niet wat ik geloof en of ik geloof, maar de taal van de christelijke traditie is de enige taal die ik heb om de grote vragen te stellen – die over het individu, de samenleving, de gemeenschap, door de tijd heen. Dat is je...
