Pop

Het begint zo langzamerhand belachelijke vormen aan te nemen, de productiviteit van Ryan Adams, singer/songwriter met onrustig gemoed. Wat! Afgelopen jaar maar drie platen uitgebracht? En maar één daarvan een dubbel-cd? Heeft de lethargie toegeslagen?

Nee, serieus: het ligt voor de hand te beweren dat dit waanzinnige arbeidsethos Adams danig in de weg zit. Gebrek aan focus, aan stijlvastheid, aan kwaliteitscontrole – het is allemaal waar. Maar misschien bepalen die zaken juist het wezen van Ryan Adams als muzikant wel. Hij is eerder een bewegend doelwit en een roofdier dan een liedjesschrijver met een vastomlijnde identiteit. Dat bewijst hij andermaal met zijn nieuwe cd 29, waar hij met speels gemak van stijl verschiet en bijna elk liedje lijkt op een liedje van iemand anders, zonder dat je exact kunt zeggen van wie. Al luisterend denk je beurtelings aan The Grateful Dead, Jeff Buckley, Elton John en Neil Young, ook al hoor je ze niet echt. En dat is nog maar een beknopte...