Weet je waar dit landschap op lijkt, vroeg hij aan haar, toen ze voor mijn keukenraam stonden. Luxemburg? probeerde ze, Portugal? Nee, het was Nieuw-Zeeland, wist ze nog wel? Waar het steeds regende, bij die mensen met al die honden. Maar het huis, dat had dan weer veel weg van hun onderkomen in Mexico. Met die balken. Dat had echter grotere ramen, en de buitenkant was wit. Nee, zei zij, daar voelde de lucht toch wel érg anders. Eerder: Zweden. Ze kwamen er niet uit. Ze reizen veel, thuis hebben ze een wereldkaart hangen met enorm veel vlaggetjes erop.

Aan de lunch bleven ze door hun herinneringen bladeren. Waar deed dit ze aan denken? Zuid-Afrika? Argentinië? Het gerecht dat ik voorschotelde kenden ze al, dat hadden ze in het land van herkomst gegeten, zoals het hoort. Het origineel heeft namelijk paddenstoelen die niet geïmporteerd mogen worden.

Op de achterflap van een bundel reisverhalen werd ik eens voorgesteld als ‘bekende avonturier’. Dat ben ik helemaal niet. Eigenlijk...