Beste Nadia Ezzeroili,

Ik ken je niet en jij kent mij niet. Toch delen we iets: we zijn allebei in Nederland geboren. En nog iets: we kijken allebei met afschuw naar hoe in Nederland vaak wordt omgegaan met immigranten, met hun kinderen, en zelfs met hun kleinkinderen – alsof het nooit ophoudt. De commentaren op Arib als voorzitter van de Tweede Kamer, een varken aan een boomtak, Rutte die stelt dat allochtonen zich maar moeten invechten, het geschreeuw van Wilders: als dit Nederland is, het énige Nederland dat er is, dan willen we er allebei niet wonen.

Het verschil is: ik reken mezelf niet tot de mensen die dit allemaal zeggen en doen, jij rekent me er op een bepaalde manier wel toe. Jij kent me niet, maar je wijst me af. Je voelt je door mij afgewezen. Dat doet pijn.

Ik wil uitleggen waarom. Ja, ik behoor geloof ik tot de ‘witte hogere middenklasse’, in feite de groep waar jij niet meer bij wil horen. Je afwijzing heeft wat dat betreft veel te maken met klassen. Je...