Barbier Sweeney Todd verloor ooit zijn vrouw door toedoen van anderen. Nu wil hij wraak. Met zilveren scheermessen vermoordt hij zijn slachtoffers. Hierna verwerkt hij samen met zijn onderbuurvrouw de lichamen tot pasteitjes die gretig aftrek vinden bij de lokale bevolking. En dat alles luidkeels zingend.

De nieuwe film van Tim Burton, Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street, is een ongewone filmmusical. De film heeft niets van doen met klassiekers als Singin’ in the Rain of The Sound of Music. Jazeker, er is muzikale romantiek, maar dan tussen gestoorde en moordende hoofdpersonages.

De film past in het rijtje van zelfreflectieve knipogen naar het genre als Moulin Rouge, Hairspray of Disney’s kersthit Enchanted. Filmmusicals kúnnen best, zo bewijzen deze films, zolang ze zich maar lekker postmodern afzetten tegen de klassiekers.

Tim Burton bewandelt voortdurend de dunne scheidslijn tussen kolder en ernst. Het verhaal mag over the top zijn, Sweeney Todd is eerder...