<div class="lead">
<p>&#8216;Float like a butterfly, sting like a bee.&#8217; Jeroen Vullings herdenkt de grootste bokser aller tijden, zijn ongeëvenaarde techniek en ongeëvenaarde karakter.</p>
</div>
<p>Het beste commentaar gisteren op de dood van de vierenzeventigjarige Muhammad Ali kwam gisteren via <a href="https://www.facebook.com/rudy.koopmans2/posts/1222901977721562?pnref=story" target="_blank">Facebook</a> van de legendarische Nederlandse bokser Rudi Koopmans: ‘Een lijdensweg de laatste 25 jaar. Maar we hebben genoten van deze man.’ Raker gezegd dan het eerbiedige ‘R.I.P. Legend’ dat overal op de sociale media weerklonk. Muhammad Ali (Louisville, Kentucky, 1942), of Cassius (Marcellus) Clay zoals hij voor zijn bekering tot de islam heette, heeft een lang leven geleid na de jaren dat hij een legende werd, na de 61 gevechten, na de 548 rondes die hij doorstond. Trillend van de ziekte die hem gijzelde verscheen hij af en toe ergens in beeld, en wederom sloot ik hem in mijn hart.</p>
<p>Als bokser was hij een icoon: hij was intelligent, eloquent, knap, trots, geestig, baldadig, eigengereid, sociaal bewogen en hij leek voor de duivel niet bang. Als sporter was hij mijn idool en ik stond daar niet alleen in, al die kinderen die destijds door hun vader werden wakker gemaakt om op de televisie zijn wedstrijden gezamenlijk te bekijken, vereerden hem. De lefgozerige Amsterdamse bokser Alex Blanchard modelleerde zich zelfs naar hem; als bokstrainer citeert hij nog steeds Ali’s <i>rhyme </i>: ‘Float like a butterfly, sting like a bee’.  Het was de tijd dat er op kermissen – Haarlem, begin jaren zeventig –   nog bokstenten waren waarin de plaatselijke groenteboerknecht het in de ring spontaan opnam tegen een boksveteraan op z’n retour. Onvoorstelbaar, vandaag de dag, waarin het, anders dan in het gouden tijdperk van het boksen, niet meer vanzelfsprekend is dat ook intellectuelen zich vergapen aan vechters die elkaar tot bloedens toe beschadigen. Ook ik houd niet van hufterige leverstootproducenten als Mike Tyson, geef ik toe, maar Muhammad Ali was een klasse apart. Wat Cruyff was voor het voetbal, was hij voor de bokssport.</p>
<p>Later las ik alles wat los en vast zat over hem, ik dacht hem als bokser goed in de smiezen te hebben. Want was het niet zo dat hij, vóór hij vanuit zijn zwart zelfbewustzijn in een land waar hij na het behalen van een Olympische medaille in 1960 nog steeds niet in een restaurant in zijn geboorteplaats bediend werd, dienst weigerde in de Vietnam-oorlog (‘No Viet Cong never <a href="https://youtu.be/vd9aIamXjQI" target="_blank">called me nigger</a>’) een geheel andere stijl had dan daarna? Eerst die enorme snelheid; dat magische dansende, welhaast zelfstandig opererende benenwerk; dat onvoorstelbare ontwijken; die explosiviteit; dat technische vernuft. En daarna, nadat de dienstweigeraar Muhammad Ali eindelijk weer in de ring mocht staan, diep gehaat door het racistische deel van de blanke Amerikaanse bevolking, de stijl waarbij hij zich als stootkussen liet gebruiken door al die andere zwaargewichten, rondes lang, beide armen defensief voor zijn gezicht en zijn bovenlichaam, waarbij het desondanks massieve slagen op hem regende, om dan, als zijn tegenstander zijn verzuurde armen nauwelijks meer kon opheffen, hoog op de benen vanuit een ongekend reservoir aan energie en kracht toe te slaan.</p>
<p>Tot zover de legendevorming. Maar Muhammad Ali was als bokser juist volkomen onvoorspelbaar, uniek. Neem die partij in Jakarta, 1973, tegen de Nederlandse bokser Rudie Lubbers, op de <a href="http://boxingblog.nl" target="_blank">Boxing Blog</a> van oud-bokser Pedro van Raamsdonk te zien. Lubbers was een uitstekende technische bokser, die zich keer op keer uit de hoek van die idioot kleine ring wist te vechten. Ali won op punten, niet oneervol voor Lubbers, maar wat had hij het zwaar tegen de veel langere Ali met z’n veel grotere bereik, waardoor de opeens kortarmige Lubbers steeds naar boven moest stoten. En Ali? Die deed vanuit het gemak van z’n lagere dekking tegen de kleinere Lubbers, de hele partij lang opeens alles met zijn linkerarm, onophoudelijk, elegant, onvermoeibaar offensief.</p>
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="375" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/NTuS4mfQd9E?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>
<p>Daarna zouden nog historische partijen volgen. In de ontroerende documentaire <i>Facing Ali</i> (2009) halen tien voormalige rivalen van de drievoudige wereldkampioen herinneringen aan hem op, van Joe Frazier, Leon Spinks tot George Foreman, de nobelste bokser aller tijden. Foreman toont een fragment waarop hij naar beneden stort, Ali staat klaar om hem in het vuur van het gevecht nog een stoot na te geven, maar houdt bij het zien van z’n weerloze rivaal die beweging in. Foreman sprak: ‘Dáárom was hij de grootste.&#8217;</p>


Jeroen Vullings

Gerelateerd