Met een permanent verrukte glimlach voert hij in vijftien korte verhaaltjes de kijker langs elektronen, neutronen, protonen, quarks, gluons en Higgsdeeltjes, en waar het kan legt hij de zaken uit aan de hand van attributen als muffins, biljartballen en schaatsende meisjes. Elke mini-aflevering eindigt met een cliffhanger en bijbehorende spannende muziek. In het deel erna zien we dan hoe andere wetenschappers voortborduren op de bevindingen uit de vorige aflevering. De film maakt duidelijk hoe spannend wetenschap kan zijn.

Hoogtepunt is het moment in het dertiende deel, wanneer Cox het Higgsmechanisme uitlegt met een simpele analogie. Als een populaire docent over een grasveld (het universum) loopt vol met studenten (Higgsdeeltjes), komen alle studenten naar hem toe. Hij heeft dan massa verzameld. Als een minder populaire docent (Brian Cox) hetzelfde doet, kan hij rustig doorlopen. ‘Everyone ignores me. I’m a massless particle, like a photon,’ zegt Cox stralend. ‘I can...