Film François Ozon

Laat ik er niet omheen draaien: Le refuge (‘de schuilplaats’) is niet het sterkste deel in de ’trilogie van de rouw’ van de Franse regisseur François Ozon. Sous le sable (2000), met zijn intense hoofdrol van Charlotte Rampling, en Le temps qui reste (2005) waren beide beter. Maar Le refuge is intellectueel gezien wel een zinvolle toevoeging aan het gelaagde beeld van de rouw dat Ozon heeft geschapen. Ging Sous le sable over het verwerken van de dood van een geliefde en Le temps qui reste over het accepteren van het eigen sterven, Le refuge gaat over het omgaan met een zwangerschap, als de verwekker inmiddels is gestorven. Inhoudelijk een waardige afsluiting van de reeks.

Alleen: ‘Het was nooit bedoeld als trilogie,’ beweert Ozon, gezeten aan een tafeltje in het Rotterdamse Hilton. Hij is onberispelijk gekamd en gekleed, een elegant jasje, perfecte glimlach op de lippen. Hij lijkt een modeontwerper, maar hij is een van de leukste en prikkelendste regisseurs van...