‘Misschien ben ik gek, maar ik ben niemand tot last’

‘Tot mijn pik’. Zo heet het gedicht waarmee Menno Wigman zijn nieuwe dichtbundel Mijn naam is Legioen opent. Het is even spottend als droef, met een ondertoon van onmacht. ‘De dagen zijn van glas,’ schrijft hij, ‘gewapend glas en Seroxat.’ Niet alleen het dichten wil niet vlotten, ook zijn weledele geslacht laat hem in de steek: ‘En jij, / mijn pik, wat hebben we vandaag verricht? (…) / Geen hoop, geen zin, geen bedvriendin.’

Wigman schreef het kort na zijn verblijf in het...