Gastcolumn

Slobodan Milosevic overleed dit weekend rustig in zijn slaap. Terwijl het verhaal van zijn dood zich ontrolde, trof me de naargeestige schoonheid van de logica. Mijn oud-president stierf precies zoals hij heeft geleefd: met de grootst mogelijke schade aan het grootst mogelijke aantal mensen en instellingen.

Hij is gestorven als onschuldige, enkele weken voordat van hem de afronding werd verwacht van zijn verdediging tegen de aanklacht van oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en volkenmoord, begaan onder zijn bewind in de jaren negentig. Zijn dood heeft de slachtoffers van zijn politiek de kans ontnomen om het Haagse tribunaal te horen uitspreken in hoeverre hij nu precies strafrechtelijk aan deze misdaden schuldig was. Zo blijft de weg geopend voor ontkenningen, revisionisme en mythevorming – nu juist het soort reacties dat het tribunaal beoogde te bestrijden.

Zijn dood is omgeven met hetzelfde soort duistere mystificaties dat van begin af aan zijn proces...