Tijd van leven
Wat was uw naarste tijd?
&#8216;Het moeilijkst vond ik de maanden tijdens mijn depressie dat ik geluiden hoorde die er niet waren. Het begon met fluisterstemmetjes als ik wilde slapen. Die groeiden dan uit tot een orkest van honderdtwintig man dat verpletterende onheilsmuziek speelde. Nu is alle hoop verloren, dacht ik. In die tijd was ik vreselijk gevoelig voor zintuiglijke indrukken en had ik ook nog het gevoel van binnenuit aangevallen te worden. Het zorgde voor enorme stress. Gelukkig is het weggesleten.&#8217;
Hoe doorstaat u de tand des tijds?
&#8216;Die doorsta ik niet, ik vind ouder worden alleen maar fijn. Je moet de dag op een enigszins fatsoenlijke manier doorkomen, daar gaat het om, in de hoop dat er een goede fles bourgogne klaarstaat. Ik noem mijzelf agnostisch hedonistisch: ik jaag zo veel mogelijk genot na, zolang ik er niemand kwaad mee doe. Vorige zomer heb ik met een vriend de meest verrukkelijke wijnen in de Bourgogne achterover geslagen, heerlijke pinot noir. Geen allemansvriendjes, maar wijnen die je moet veroveren. Ik ben geen kenner maar een liefhebber, en drink elke dag wel drie glazen wijn. Gezond eten vind ik niet interessant, al moet ik opletten dat ik niet te veel eet; een lastige bijwerking van mijn pillen is het constante hongergevoel. Maar gezondheid is niet het belangrijkste ter wereld. Je moet het leven kunnen aanvaarden.&#8217;
Hebt u genoeg tijd voor uw partner en twee kinderen?
&#8216;Op dit moment wel, ik ga zo met mijn zoontje met Playmobil spelen. Maar als ik op theatertournee ben, kom ik &#8216;s avonds laat thuis en word ik pas wakker als de kinderen al naar school zijn. Dan loop je elkaar de hele speelperiode eindeloos mis. Ik heb dus besloten niet vaker dan drie keer per week te spelen. Meer vind ik onverantwoord.&#8217;
Wat was uw mooiste tijd?
&#8216;De laatste twaalf jaar zonder depressie waren, op een paar korte dipjes na, een mooie tijd. Elk jaar zonder depressie is een godsgeschenk. Geef mij maar betrekkelijk slechte wijn en een matig boek bij een open haard die niet wil branden, en ik ben gelukkig. Want ik meet het langs de meetlat van mijn moeilijke periode. Lang was ik een onzeker, bang en prestatiegericht menneke. Dat heb ik gelukkig twaalf jaar geleden van mij afgeschud. Als je zeven jaar niets kunt, kun je zeven jaar ook nergens in uitblinken. Dat is achteraf gezien winst. Het is handig als je van jezelf niet te veel moet. Ik laat me niet beperken door meningen, godsdienst, modetrends. Geestelijke vrijheid is een voorwaarde voor mijn geluk.&#8217;

Carolina Lo Galbo