Het is niet goed en trouwens ook nergens voor nodig om jouw paspoortland als een geliefde te behandelen. Het ‘uitmaken’ met Nederland is een wat nuffige actie, die de natie wel weer te boven komt.

Eerst even over de meer komische aspecten van het multiculturele: in de grote westerse steden lopen die culturen en religies inderdaad door elkaar, of toch in elk geval vlak langs elkaar heen. Zo kan het gebeuren dat een salafist, een fundamentalistische moslim dus die terug wil naar de begintijd van de islam, om zijn overtuigingen te staven het erfgoed aanroept van… jawel, de afdeling Vrouwenstudies zoals die zich vanaf de jaren zeventig op de westerse universiteiten manifesteerde. Dat gaat zo: ene Samira Dahri schreef meer dan een week geleden een artikel in NRC, waarin zij het salafisme nog een keer voor gewone Hollanders verklaart, waarna de conclusie volgt dat slechts misverstanden en vooroordelen ons afhouden van dit prachtige, fundamentalistische geloof. Het was zo’n stuk waarbij je onder het lezen enigszins treurig vaststelt: liever had ik minder van het salafisme geweten, het is nog droever dan ik dacht.

Je pikt uit de westerse cultuur wat in jouw fundamentalistische kraam te pas komt.

Veel NRC-lezers reageerden: zij vonden dat geloof toch een stuk minder heilzaam dan Samira Dahri. En nu verscheen er afgelopen zaterdag een stuk dat was geschreven door de echtgenoot(!) van die Samira, die ook nog islamoloog en imam is. Want als de vrouw kritiek krijgt, moet haar man het woord overnemen en het nu een keer goed uitleggen? Daddy knows best. Echtgenoot imam Suhayb Salam vertelt waarom hij geen handen wil schudden met een vrouw, en dat doet-ie zeer eigentijds. ‘Voor mij is (… dat …) seksuele intimidatie.’ Wat een fantastische tournure, die zag ik echt niet aankomen.

Imam Suhayb wil terug naar de begindagen van de islam, die net zoals bij andere religies volmaakt patriarchaal waren. Een man gaf een vrouw geen hand, want die vrouw kon wel eens onrein zijn. Meer dan duizend jaren later stellen feministen het onrecht aan de orde dat een vrouw voor veel te veel mannen nog een object is dat gegrepen, betast of zelfs verkracht kan worden, en zij spreken van ‘seksuele intimidatie’. En dan als salafist deze redenering voor je eigen, mannelijk fundamentalistische karretje spannen, zodat jij ineens het slachtoffer bent van vrouwenhanden die zomaar de jouwe aanranden. Umwertung aller Werte, zou de ongelovige Nietzsche verbaasd vaststellen. Het meest steekt nog wel het parasitaire gebruik van de westerse cultuur: je pikt daar alleen uit wat in jouw kraam te pas komt, om alle andere zaken die daar direct mee samenhangen, zoals gelijkwaardigheid voor de wet van man en vrouw, homo en hetero gevoeglijk te vergeten. Brutaler heb ik het zelden gezien.

Nu het minder komische aspect van het multiculturele. In de Volkskrant las ik een stuk van de Nederlands-Marokkaanse journaliste Nadia Ezzeroili, die zich niet meer Nederlands wil noemen. ‘Ik krijg het niet meer uit mijn strot’ schrijft ze beeldend. In 2011 werd ze nog genaturaliseerd tot Nederlander, maar in de tussentijd heeft de ‘uitsluiting’ van Marokkanen en andere migranten in Nederland er zo bij haar ingehakt, dat ze zichzelf nu enkel nog Marokkaans noemt. Vandaar dat ze een soort afscheidsbrief schrijft aan Nederland, met als grimmige ondertoon: ‘Verander je gedrag, of ik ben voorgoed weg.’

Het is niet goed en trouwens ook nergens voor nodig om jouw paspoortland als een geliefde te behandelen. Het gaat hier om onvergelijkbare grootheden. Met de geliefde kan je het ‘uitmaken’, maar met Nederland? Dat is dan een tamelijk eenzijdige, wat nuffige actie, die de natie wel weer te boven komt.

Wie zich Marokkaan noemt en als Marokkaan wil leven, kan gewoon naar Rabat vertrekken om het daar te proberen. Het feit dat Ezzeroili zichzelf ‘ex-moslim’ noemt, zal er trouwens wat minder goed vallen.

Ik vraag me nooit af of ik een Nederlander ‘wil zijn’. Ik heb het paspoort, en ze krijgen me hier niet weg. Tenzij ik het zelf wil.