Portret / DJ DNA

De eerste keer dat ik DJ DNA zag, was midden jaren tachtig op een Bouwkundefeest in Delft. In hoge donkere gangen liepen aankomend architecten met plastic glaasjes bier. In een hal lag een dansvloertje met groene, blauwe en rode discolampen erboven. DJ DNA stond achter twee draaitafels en een mengpaneel. Hij draaide oude soul, hiphop, elektronische dansmuziek en stijlen die ik niet kende. Maar alles met ruisende bassen en luie stoffige snaredrums, die door de mist van de rookmachines heen leken te snijden. Het soort geluiden en ritmes dat in alle uithoeken van je brein iets laat vonken en van dansen een natuurlijke bezigheid maakt.

DJ DNA liep van de draaitafels weg. Precies op tijd was hij terug om met een tegendraads hardrocknummer de dansvloer leeg te gooien, zijn neus omhoog. Een paar minuten keek hij tevreden naar de jongen met krullen die in zijn eentje stond te headbangen, om daarna met een ongelooflijk vette baslijn iedereen weer terug naar de dansvloer te...