Pop

Wat doe je als je favoriete band je hevig teleurstelt? Er zijn twee mogelijkheden.

De eerste: je liegt. Tot je erbij neervalt. In dat geval zou ik kunnen zeggen dat de nieuwe cd van Wilco grofweg dezelfde kwaliteit bevat als altijd. Het is een afwisselende verzameling van sterke, gelaagde liedjes waaruit een pure muzikaliteit spreekt die, hoe je het ook wendt of keert, nu eenmaal zelden voorkomt.

Aan de overvloed aan holle frasen in de voorgaande zinnen zal de lezer meteen merken dat er iets niet in de haak is. Want, wat is dat: kwaliteit? En wat zijn dat precies: sterke liedjes, al of niet gelaagd? Om nog maar te zwijgen over pure muzikaliteit die nu eenmaal zelden voorkomt. Houd je over: het dubieuze compliment afwisselend.

De tweede optie is verreweg te prefereren. Mijn waarheid opschrijven, al was het maar omdat ik dan nergens op te betrappen ben. En daarna ben ik het mooi kwijt. Mijn waarheid over Wilco (The Album) is namelijk niet fraai. Als het lijkt of ik boos ben, kan...