Vier jaar geleden schreef Douglas Thompson Michelle Pfeiffer Beyond the Age of Innocence, de premature biografie van een actrice die nog maar net bekend begon te worden. Een boek voor fans, geschreven door iemand die zichzelf de denkbeeldige voorzitter van die fanclub had gemaakt, en dus bijna onleesbaar saai. Geen kwaad woord over het idool, tientallen pagina’s loftuitingen over haar schoonheid, perfectionisme en doorzettingsvermogen.

Een boek over Pfeiffer wekte nieuwsgierigheid, omdat er verbazend weinig over haar bekend was. Ze komt niet of nauwelijks voor in de roddelrubrieken: onspectaculaire onthullingen over haar privéleven worden pas gedaan als de feiten tot een verwerkt verleden tijd behoren. Interviews zijn zeldzaam en wanneer ze daar echt niet onderuit kan, krijgt de pers van tevoren de onderwerpen waarover ze niet wenst te praten en zijn haar antwoorden op wel toegestane vragen met beleefde onwil ontwijkend, nietszeggend of zelfdepreciërend.

‘Ongrijpbaar als Garbo’...