<div class="wpg-element lead-bold">
<p>Michael Franti, het politiek correcte gezicht van de hiphop, zakenman in boodschappen, ging op eigen initiatief naar Irak. ‘Ik had geen geweer, geen vest, geen helm. Alleen een gammele houten gitaar.’</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Lowlands is precies op de helft. In de zwaarbewaakte backstage van het Alpha-podium, waar net de reünie van Urban Dance Squad is geweest, hangt een ingetogen maar opgeluchte sfeer. De beste band van Nederland verpoost daar met aanhang en kinderen, op de achtergrond klinkt het nog altijd weerbarstige geluid van Ministry. Een boomlange Afro-Amerikaan met dreadlocks loopt ontspannen rond met een Nike-bal in zijn hand. Hij treedt op na de band van Alain Jourgensen, die hij nog kent uit de tijd van zijn eigen vroegere, dwarse groepen als The Beatnigs en Disposable Heroes of Hiphoprisy. Michael Franti – het zal de komende dagen een terugkerend refrein blijken te zijn – praat en hugt wat, praat en hugt wat.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Of we tijd en zin hebben mee te voetballen? Een potje hooghouden is een vast ritueel geworden voor een optreden van Franti en zijn begeleidende band Spearhead. Het moet gezegd: hij is voor een muzikant uit een land zonder noemenswaardige voetbalcultuur begiftigd met een behoorlijk goede techniek. En dat op blote voeten. Franti wipt de bal met tegeneffect de lucht in, draait zich om en vangt hem moeiteloos weer op. Daar is Sylvano Matadin, bassist van Urban Dance Squad, die zich spontaan bij het groepje aansluit. Ruim een half uur gaat het zo door, af en toe onderbroken voor een foto. En een hug.</p>
</p></div>


Michael Franti: ‘Je zag ze denken: hoe durft-ie?’