Michael Franti, het politiek correcte gezicht van de hiphop, zakenman in boodschappen, ging op eigen initiatief naar Irak. ‘Ik had geen geweer, geen vest, geen helm. Alleen een gammele houten gitaar.’

Lowlands is precies op de helft. In de zwaarbewaakte backstage van het Alpha-podium, waar net de reünie van Urban Dance Squad is geweest, hangt een ingetogen maar opgeluchte sfeer. De beste band van Nederland verpoost daar met aanhang en kinderen, op de achtergrond klinkt het nog altijd weerbarstige geluid van Ministry. Een boomlange Afro-Amerikaan met dreadlocks loopt ontspannen rond met een Nike-bal in zijn hand. Hij treedt op na de band van Alain Jourgensen, die hij nog kent uit de tijd van zijn eigen vroegere, dwarse groepen als The Beatnigs en Disposable Heroes of Hiphoprisy. Michael Franti – het zal de komende dagen een terugkerend refrein blijken te zijn – praat en hugt wat, praat en hugt wat.

Of we tijd en zin hebben mee te voetballen? Een potje hooghouden is een...