14-07-2007
Door Thijs Niemantsverdriet

Hij viel altijd aan, maar won weinig. Ze noemden hem de ‘eeuwige tweede’. Toch zorgde Michael Boogerd voor de mooiste Nederlandse wielermomenten van het afgelopen decennium. In oktober stopt hij. Profiel van een romantische coureur.

Michael Boogerd wil een aantrekkelijke wielrenner zijn. Hij ziet er altijd gesoigneerd uit: nieuwe sokjes, verse trui, spierwit stuurlintje, lekkere bandjes. De beentjes uiteraard geschoren. Hij moet mooi op zijn fiets zitten, met souplesse de trappers ronddraaien. Geen gestoemp of gehark. Naar hem kijken, zegt hij, dient een lust voor het oog zijn.

Michael Boogerd wil ook altijd aanvallen tijdens de koers. Afwachten en uit de wind rijden? Niets voor hem. Er moet vol gegaan worden, van start tot finish. De mond wijd open, zodat je al zijn tanden kunt zien. En het liefst ook nog onder helse weersomstandigheden: met vijfendertig graden in het hooggebergte of tijdens een ongenadige plensbui op het vlakke.

Het...