We hebben er zo lang over gepraat, dat we de eigenlijke vlammen zijn vergeten. Hoe vaak is de afgelopen tien jaar het woord ‘veenbrand’ niet gevallen? Eerst is de brand nauwelijks zichtbaar, maar hij blaast zichzelf nieuw leven in en woedt door en door, totdat heel Nederland een zwartgeblakerd gat is geworden.

Schuldbewuste politici aan de rand van dit rampgebeid: zij hadden het kunnen weten, maar hebben niets gedaan aan de onvrede van het volk, of beter gezegd, het Goede Volk: onvrede over de massa-immigratie en de islam vooral, de regeltjes, de Marokkaanse krimi’s en de absurde snelheidslimiet van die lousy 120 kilometer per uur, die ons nog net genadiglijk was toegestaan.
Iedereen waarschuwt voor die brand, hoewel er bijna geen veen meer over is en de laatste grote veenbrand dateert van 1917, toen zuidoost Drenthe verkoold achterbleef. Maar we begrijpen de metafoor, we praten in overdrachtelijke termen, daar zijn we aan gewend, zozeer zelfs, dat ik mijn ogen niet kon geloven...