Nepminnaars op Facebook

Aan de telefoon een onbekende man. Hij heeft jouw nummer van een gezamenlijke vriend, zegt hij. Nee, hij kan niet zeggen wie dat is. Maar hij heeft jou gespot op een feestje. En hij was van je onder de indruk. Welk feestje? Dat moet nog even geheim blijven, zegt hij mysterieus.

Vertel het verhaal later aan een vriendin en de schaamte neemt bezit van elk woord. Hij had zo’n prettige stem, zeg je zwakjes. En we hadden zo’n fijn gesprek. Je vertelt maar niet dat het drie fijne gesprekken duurde voordat je hoorde hoe zwaar hij eigenlijk ademde. Pas toen hij begon over de stijve in zijn joggingbroek, waar jij maar eens even lekker aan moest zitten, had je door dat het een ordinaire hijger betrof. De schaamte die je voelt, gaat niet over zijn bedrog maar over jouw naïeve geloof in een romantisch sprookje. Drie gesprekken lang had je geloofd dat je eindelijk, werkelijk was gezien.

‘Soms zit je zo lang te wachten op het wonder, dat je je gewoon vergist,’...