Het is onhandig om uitgerust te zijn met een goed reukorgaan, want de wereld stinkt vooral. Toch protesteer ik tegen de olfactorische verloedering van Nederland. Elk jaar verdwijnen er meer geuren in het verleden. Wie herinnert zich nog de geur van creosoot op spoorbielzen in de zomer? De geur van verbrand turf op het land? De boeren in de buurt moeten tegenwoordig een vergunning aanvragen om hun snoeiafval te verbranden, dus brengen ze het maar naar het ‘milieupark’. Op reis worden we melancholisch van kampvuren, zonder te weten waarom. Verlamd door geurloosheid lopen we langs schappen vol onrijp fruit, afbakbrood en vacuüm verpakt broodbeleg. Om de consument te behoeden voor geurtrauma’s spoort de voedselindustrie met elektronische neuzen onvertogen elementen op. Bedrijven en ziekenhuizen hanteren een geurloos beleid. En natuurlijk bestaat er ook een aandoening: meervoudige chemische sensitiviteit. MCS-patiënten kunnen zelfs geen bloesemgeur verdragen. Gelukkig verspreiden...