Dit is geen column over de vraag, of er nu wel of geen Nederlandse missie naar Afghanistan moet gaan. Ik ben daar niet trots op, ook niet een verholen klein beetje, ik word eerder geplaagd door een ouderwets soort schuldgevoel, dat te maken heeft met (nog ouderwetser) plichtsverzaking. Want ik vind het onderwerp belangrijk genoeg; er valt veel vóór die missie te zeggen, en vast ook wel iets tegen, en als u het mij zou vragen, zou ik neigen naar ‘ja, toch maar doen’.

Maar wat ben ik blij dat u het mij niet vraagt. Wat ben ik blij dat er over dit onderwerp niet zo’n gezellig referendum wordt georganiseerd, want eerlijk gezegd geloof ik niet dat wij, betrokken burgers, die nog keurig dag- en weekbladen in huis halen, in staat zijn om zo’n veelomvattende beslissing te nemen. Ik was zelfs enigszins gechoqueerd toen ik las dat de onvermijdelijke Maurice de Hond meteen een onderzoek had laten uitvoeren. Ik schrok niet van de uitslag (meerderheid vóór uitzending) maar van het...