Alles menen wat je zegt

Een doods boek van een auteur die een vitaal en genotrijk carpe diem-bestaan voorstaat.
Aan zijn levensfeiten ligt het niet. Theo Kars heeft genoeg meegemaakt waar een kundige semi-autobiografische schrijver zonder al te veel fantasie een rijtje boeken mee kan vullen. Als een der weinigen onder de vaderlandse auteurs heeft hij bijvoorbeeld in de gevangenis gezeten, vanwege diverse grootscheepse fraude-affaires. Dan is er nog zijn levensinstelling, die ervoor gezorgd heeft dat hij zich in amoureus opzicht niet eenzelvig en eenkennig betoonde.

Vrouwen, meisjes, ik hanteer hierbij nadrukkelijk de meervoudsvorm. Binnen de Nederlandse literatuur is hij levenslang een buitenbeentje gebleven, zijn literaire voorkeuren bedienden zich meestal van de Franse taal. Als schrijver heeft hij niet de erkenning gekregen die hem toekomt – van het grote publiek. Ook dat kan inspireren.

Genoeg te vertellen, dus. Als je na lezing innerlijk oprakelt wat je in het eerste deel...